 |
| बिमल पराजुली |
मुटु दुख्यो अनि रोएँ माटो दुख्यो अनि रोएँ !
शान्ती छर्दै बुद्ध हिंड्ने बाटो दुख्यो अनि रोएँ !
आफु-आफु मारामार गर्न खोज्दा दाजु-भाई !
रगतले मुछिएको टाटो दुख्यो अनि रोएँ !!
चोटै चोट छातीभरी लागेकोछ यो देशको !
निको नहुँदै फेरी त्यो खाटो दुख्यो अनि रोएँ !
महेशपुर सुस्ता अनि कालापानी पालैपालो !
कैले यौटा कैले अर्को पाटो दुख्यो अनि रोएँ !!
बिमल पराजुली
काठमाडौं, नेपाल ।
२०६७।१०।२३
No comments :
Post a Comment